Ölümü düşünmek insanı üzmez, sıkmaz, tam tersine olgunlaştırır…
50-60 yıl sonra tanıdığımız kişilerin çoğu ölmüş olacak, ölümü düşünmekten kaçmak akılcı mı?
Birine ölümden bahsediyorsun, hemen kaçarcasına yanından uzaklaşıyor…
Sofrada otururken ölümden konu açılsa hemen suratlar asılıyor, yüzler düşüyor, bakışlar donuklaşıyor…
Neden biliyor musunuz? Bu insanlar dünyayı deliler gibi seviyorlar da ondan. Bu çarçabuk geçip elimizden kayan dünyaya deliler gibi bağlılar da ondan…
Sanki düşünmekten kaçtıklarında ölüm kendilerini yakalamayacak. Sanki unutmaya çalıştıklarında bir gün her şeylerini bırakıp bu dünyadan gitmeyecekler…
Oysa iman eden bir insan ölümü her gün düşünür. Ölüm sürekli aklına gelir. Her geçen gün onu özlemle, heyecanla, şevkle beklediği cennete bir adım daha yaklaştırır. Ayrıca ölümü düşünmek olgunluk vesilesidir; olgunluğu sağlar, sevgiyi sağlar, derinliği sağlar, cömertliği sağlar. Kişi öleceğini hatırlarsa, bu onu teşvik eder. Affediciliği sağlar, affediciliğe kamçıdır ölüm. Birine, mesela; "Herkes ölüp gidecek, sen niye böyle intikam peşindesin?" dediğinde bir anda ayakları yere basar. Mal biriktirme arzusu olmaz, dağıtmak ister; ölüm aklına gelince.
Ölüm aklına gelince insan sonsuz olacağını, sonsuz yaşayacağını bilip kalbi ferahlar. Allah'ı göreceğini bildiği için, onun müthiş sevincini duyar. Bütün ahbaplarına, sevenlerine kavuşacağını umut ettiği için onun sevincini duyar. Cennette sonsuza kadar mutlu bir hayat süreceği için sevinir.
Ölüm her şeyi kesip bitiren bir an değildir. Ölüm yalnızca bir geçiş kapısıdır. Tam tersine sonsuz bir hayatın kapılarını insana açar. Peygamberimizin dediği gibi “İnsanlar uykudadır, ölünce uyanırlar.” Kuşkusuz ölüm müminler için müthiş bir sevincin başlangıcı, inkâr edenler için de sonsuz bir pişmanlığın başlangıcı olacaktır. Bu öyle bir sonsuz yaşam ki milyonlarca yıl geçse de, milyarlarca yol geçse de hiç bitmeyecektir. Bu yüzden ölümü düşünmek ve ahirete hazırlanmak bu dünyada insanın yapacağı en akılcı davranıştır…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder